ESKİSİ

bin yıllık evimizdeyim. kendimi bildim bileliden eski tarihli. odam, sonra...

sabah gelip uyumak için yatağıma yattığımda kötü bi kurgu uydurarak aslında bur'da yaşadığımı düşündüm. aklıma gelen tek şey, bur'dan en kısa sürede çıkıp gitmeliyim oldu. yıllar boyunca bunu düşünerek uyuyakaldığım; uyandıktan hemen sonra bana yine bunun gibi şeyleri düşündüren yatağın, etkisinde değişen bi şey yok. her nedense boğucu.

eğer çıkıp gidebilme olanağı elinin altındaysa aileyle olmak şahane aslında. çok şahane hatta.

hep birlikte kahvaltı, kardeşimin dükkanı, bi'kaç tanıdık, ayak üstü uğranıcak bi'kaç yer, eve dönüş, akşam yemeği, evin küçüğü ve onun karısıyla altlı üstlü oturmanın verdiği sıkılınca evler-arası seyahat lüksü güzel. ama dönüşümü erkene aldım. hafta bitmeden tekrar istanbul...

birazdan gece oturmasına inicem.